LOVE POEM/ LIEFDESGEDICHT KATHLEEN RAINE Het jouwe is het gezicht dat de aarde naar mij toe keert, voortdurend liggen voorbij haar menselijke trekken de bergvormen die tegen de lucht rusten. Met jouw ogen, de reflecterende regenboog, ziet het zonlicht mij; bos en bloem, vogel en beest kennen me en houden me voor altijd vast in de gedachte van de wereld, de diepe, onbezorgde terugblik van de schepping. Als je hand de mijne aanraakt, is het de aarde die me meeneemt - het groene gras en rotsen en rivieren; de groene graven en nog ongeboren kinderen, en voorouders, in liefde door God doorgegeven van hand tot hand. Jouw liefde komt voort uit de schepping van de wereld, uit die vaderlijke vingers, die door de wolken stromen die met licht het oppervlak van de zee breken. Hier, waar ik je lichaam volg met mijn hand, kent de aanwezigheid van liefde geen eind; want deze, jouw armen die mij vasthouden, zijn die van de wereld. In ons ontmoeten de continenten, wolken en oceanen ons willekeurige zelf, uitgebreid met de nacht, verloren, in de aanbidding van het hart en de slaap van het lichaam.

INTROSPECTION/ INTROSPECTIE KATHLEEN RAINE Als je diep graaft in het hart wat vind je daar? Angst, angst, angst voor de kaken van de rots, angst voor de tanden en splinters van ijzer die vlees van het bot scheuren, en het vochtige bloed dat zonder gevoel uit de wond stroomt, en de hand plotseling vochtig en rood. Als je diep graaft in het hart wat vind je? Verdriet, verdriet, verdriet om het ongeleefde leven, om de onbeminde liefdes, om het kind dat nooit geboren zal worden, de onvoorziene angst, wanneer de rechtvaardige maan opkomt boven stille zomerzeeën, en de pijn van zonlicht tevergeefs op lentegras wordt verspreid. Als je dieper graaft in het hart wat vind je daar? Dood, dood, dood die alles voorbij laat gaan, het bloed uit de wond laat vloeien, de nacht laat voorbijgaan, de dag onverschillig doorstaat, wetend dat aan alles een einde moet komen. Verdriet is niet voor altijd, tekst en beeld verdragen geen extremiteiten, de dood is het laatste onvoorwaardelijke geheim verborgen in jou, de diepste kennis van alles wat je ooit zult ontvouwen in dit lichaam van aarde.

LAMENT/ KLAAGLIED KATHLEEN RAINE Waar zijn die oogverblindende heuvels, aangeraakt door de zon, die steile rotsen in mijn jeugd die ik altijd beklom? Verborgen, verborgen onder mist is gindse berg, Verborgen is het hart. Een dag vol wolken, een heel leven valt ertussen, weg zijn de heidevelden en de heldere stroom, weg zijn de rotsachtige plaatsen en het groen, verborgen, verborgen onder verdriet is gindse berg, verborgen, verborgen. O storm en storm van tranen, wiens verblindende scherm van het weer verdriet maakt, het bewegende sneeuwgordijn doet de onsterfelijke hoogten die we ooit zagen, vervagen. Verborgen, verborgen is het hart, Verborgen, verborgen is het hart.

NOCTURNE / NOCTURNE KATHLEEN RAINE De nacht komt, een engel staat de tijd van de sterren uit te meten, stil zijn de winden, en stil de uren. Het zou vredig zijn stil te liggen in de stille uren aan de voeten van de engel, op een ster die aan een sterrenhemel hing, maar de harten slagen een andere maat. Elk lichaam, vleugelloos als het ligt, zendt zijn vlinder van de nacht uit met delicate vleugels en ogen als juwelen. Sommige geworpen op de kusten van de dag, en sommige verloren in duisternis, in golven voorbij de wereld, waar ergens de eilanden van de gelukzaligen drijven.