Will van Broeckhoven the hill we climb - Amanda Gorman

De heuvel die we beklimmen vertaling Will van Broekhoven Maart 2021 Als de dag aanbreekt, zoeken we licht in deze eindeloze schaduw. Onder de last van ons verlies waadden wij naar de overkant en trotseerden wij de buik van Het Beest. We leerden dat rust niet altijd vrede betekent, en zogenaamd recht niet steeds rechtvaardig is. En nu, vóór we het beseften, breekt het door. Vraag niet hoe, we zien het, vraag niet hoe, we overleefden, en zagen een natie die niet geknakt was, maar nog niet voltooid. Wij, de erfgenamen van een land en een tijd waarin een spichtig meisje met slaven als voorouders, grootgebracht door een alleenstaande moeder ervan droomde om president te worden en nu voor een president staat te spreken. Inderdaad, we zijn verre van volmaakt, verre van onschuldig, maar dat neemt niet weg dat we één willen zijn, eenheid willen smeden, één land voor alle culturen, kleuren, geaardheden en manieren van leven. We kijken niet naar wat tussen ons staat maar wat voor ons ligt. Niet naar wat ons verdeelt, want het gaat om de toekomst. Laten we onze verschillen begraven. We leggen onze wapens neer om elkaar de hand te reiken. We willen met iedereen leven in harmonie en niemand kwaad doen. De wereld zal weten dat we groeiden, al zaten we vast in ons verdriet. Dat we hoopten, hoe groot onze haat ook was. Dat we volhielden, hoe uitgeput we ook waren. Dat we altijd met elkaar verbonden blijven en zullen overwinnen, niet omdat het ons meezit, maar omdat we ons niet laten verdelen. De Bijbel zegt: stel je eens voor dat iedereen zonder angst bij zijn eigen wijnstok kan zitten of onder zijn eigen vijgenboom. We leven in een tijd dat de zege niet van het zwaard komt, maar van bruggen die we bouwen, een tijd waarin ons licht en zon wacht, als we de heuvel maar durven beklimmen. Want Amerikaan zijn is meer dan overgeleverde trots. Als we ons keren naar het verleden is het om te helen. We waren getuige van een kracht die ons uiteen dreef in plaats van tot elkaar te brengen. Die ons land vernielde, de democratie opzijschoof. En het werd bijna fataal. Maar al laat democratie zich tijdelijk onderdrukken, je zult hem nooit voorgoed verslaan. Op deze waarheid, dit geloof, mogen we vertrouwen. Want terwijl wij naar de toekomst kijken, kijkt de geschiedenis naar óns. De tijd van verlossing is aangebroken. We waren bang dat het tegen zou vallen. We voelden ons niet klaar om erfgenaam te zijn van dit vreeswekkende uur. Maar van binnen vonden we de kracht om aan een nieuw hoofdstuk te beginnen, onszelf hoop en verlichting te verschaffen. Waar we ons eerder afvroegen: “hoe zouden wij ooit de catastrofe kunnen overwinnen?” zeggen we nu: “hoe zou de catastrofe óns ooit kunnen overwinnen?” We gaan niet terug naar wat was, maar bewegen ons naar wat zal worden, gekneusd maar geheeld, welwillend maar dapper, weerbaar en vrij. Omdat we weten dat we met nietsdoen en stilstand de volgende generatie zullen belasten. Onze fouten worden hun problemen. Maar één ding is zeker. Als we mededogen mengen met kracht en kracht met gerechtigheid dan is wat onze kinderen erven liefde en verandering. Wij zullen een land nalaten, beter dan wat óns werd nagelaten en met iedere ademtocht deze gewonde wereld wonderbaar maken. We staan op in de gouden heuvels van het Westen, we staan op in het door winden geteisterde Noordoosten, waar onze voorvaderen vroeger revolutie voerden. We staan op in de met meren omzoomde steden van het Middenwesten. We staan op in het door de zon geblakerde Zuiden. We zullen herbouwen, herstellen, verzoenen, in elke uithoek van onze natie, in elk stukje van ons land. Ons volk, divers en prachtig, zal er gehavend maar prachtig uit tevoorschijn komen. Als de dag aanbreekt, stappen we uit de schaduw, in vuur en vlam en onbevreesd. De nieuwe dageraad bloeit als we hem bevrijden, want er is altijd licht als we moedig genoeg zijn om het te zien, moedig genoeg om het waar te maken.

“ We will not march back to what was, but move to what shall be… “ - Amanda Gorman

© Amanda Gorman - Sarah Luan